﴿اِنِّى﴾
: بوراده
﴿ى﴾
متكلّمِ وحده ايله
﴿وَ اِذْ قُلْنَا﴾
ده، متكلّمِ مع الغير ضميرنڭ ذكرلرندن شويله بر إشارت چيقييور كه: جنابِ حقّڭ خلق و ايجاد فعلنده واسطهنڭ بولونمديغنه، كلام و خطابنده واسطهلرڭ بولنديغنه إشارتدر. بو نكتهيه دلالت ايدن باشقه آيتلر ده واردر. أزجمله:
﴿اِنَّا اَنْزَلْنَا اِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا اَرٰيكَ اللّٰهُ﴾
آيتِ كريمهسنده عظمته دلالت ايدن
﴿نَا﴾
ضميرِ جمعى، وحيده واسطهنڭ بولنديغنه إشارت اولديغى گبى·
﴿بِمَا اَرٰيكَ اللّٰهُ﴾
ده مفرد حكمنده اولان لفظهِٔ جلال، معنالرى إلهام ايتمكده واسطهنڭ بولونمديغنه إشارتدر.
﴿جَاعِلٌ﴾
كلمهسنڭ،
﴿خَالِقٌ﴾
كلمهسنه ترجيحًا ذكرى: ملائكهنڭ مدارِ شبهه و موجبِ إستفسارلرى، خلق و ايجاد فعلى دگلدر. زيرا وجود خيرِ محضدر، خلق اللّٰهڭ فعليدر، اللّٰهڭ فعلى لا يسئلدر. آنجق ملائكهيى شبههيه دعوت ايدن و إستفسارلرينه موجب اولان جعلدر. يعنى جنابِ حقّڭ بشرى أرضڭ تعميرينه تخصيص ايتمهسيدر.
﴿فِى الْاَرْضِ﴾
دهكى
﴿فِى﴾
نڭ
﴿عَلٰى﴾
يه ترجيحى: بشرڭ ير اوستنده اولديغى،
﴿عَلٰى﴾
كلمهسنڭ معناسنه موافق و مناسب ايكن ترجيحًا
﴿فِى﴾
نڭ ذكر ايديلمهسى· بشرڭ بر روح گبى أرضڭ جسدينه نفخ و نفوذ ايتديگنه و بشرڭ ئولوب إنقراض ايتمهسيله أرضڭ ييقيلماسنه إشارتدر.
﴿خَلِيفَة﴾
: بو تعبير، أرضڭ إنسانلرڭ حياتنه ألويريشلى شرائطى حائز اولمازدن أوّل أرضده إدراكلى بر مخلوقڭ بولونمش اولديغنه و او مخلوقڭ حياتنه او زماندهكى أرضڭ أوّلكى وضعيتلرى موافق و مساعد بولنديغنه إشارتدر.
﴿خَلِيفَة﴾
تعبيرينڭ بو معنايه دلالتى، مقتضاىِ حكمتدر. امّا مشهور اولان معنايه نظرًا، او إدراكلى مخلوق، جنلردن بر نوع ايمش· ياپدقلرى فساددن طولايى إنسانلر ايله مبادله ايديلمشلردر.
﴿قَالُوا اَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَ يَسْفِكُ الدِّمَاءَ﴾
: بو جمله مستأنفهدر. بو إستينافدن آڭلاشيلييور كه· جنابِ حقّڭ ملائكه ايله اولان خطابى، سامعى شويله بر سؤاله مجبور ايتمشدر كه: "عجبا ملائكهلر قومشولقلرينه گلهجك إنسانلرى ناصل قارشيلايهجقلردر؟ هم اونلر ايله برابر اولمغه و قومشو اولمغه رضالرى وار ميدر؟ هم فكرلرى نهدر؟" قرآنِ كريم
﴿قَالُوا اَتَجْعَلُ﴾
جملهسيله او سؤالى جوابلانديرمشدر.
: بوراده
﴿ى﴾
متكلّمِ وحده ايله
﴿وَ اِذْ قُلْنَا﴾
ده، متكلّمِ مع الغير ضميرنڭ ذكرلرندن شويله بر إشارت چيقييور كه: جنابِ حقّڭ خلق و ايجاد فعلنده واسطهنڭ بولونمديغنه، كلام و خطابنده واسطهلرڭ بولنديغنه إشارتدر. بو نكتهيه دلالت ايدن باشقه آيتلر ده واردر. أزجمله:
﴿اِنَّا اَنْزَلْنَا اِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا اَرٰيكَ اللّٰهُ﴾
آيتِ كريمهسنده عظمته دلالت ايدن
﴿نَا﴾
ضميرِ جمعى، وحيده واسطهنڭ بولنديغنه إشارت اولديغى گبى·
﴿بِمَا اَرٰيكَ اللّٰهُ﴾
ده مفرد حكمنده اولان لفظهِٔ جلال، معنالرى إلهام ايتمكده واسطهنڭ بولونمديغنه إشارتدر.
﴿جَاعِلٌ﴾
كلمهسنڭ،
﴿خَالِقٌ﴾
كلمهسنه ترجيحًا ذكرى: ملائكهنڭ مدارِ شبهه و موجبِ إستفسارلرى، خلق و ايجاد فعلى دگلدر. زيرا وجود خيرِ محضدر، خلق اللّٰهڭ فعليدر، اللّٰهڭ فعلى لا يسئلدر. آنجق ملائكهيى شبههيه دعوت ايدن و إستفسارلرينه موجب اولان جعلدر. يعنى جنابِ حقّڭ بشرى أرضڭ تعميرينه تخصيص ايتمهسيدر.
﴿فِى الْاَرْضِ﴾
دهكى
﴿فِى﴾
نڭ
﴿عَلٰى﴾
يه ترجيحى: بشرڭ ير اوستنده اولديغى،
﴿عَلٰى﴾
كلمهسنڭ معناسنه موافق و مناسب ايكن ترجيحًا
﴿فِى﴾
نڭ ذكر ايديلمهسى· بشرڭ بر روح گبى أرضڭ جسدينه نفخ و نفوذ ايتديگنه و بشرڭ ئولوب إنقراض ايتمهسيله أرضڭ ييقيلماسنه إشارتدر.
﴿خَلِيفَة﴾
: بو تعبير، أرضڭ إنسانلرڭ حياتنه ألويريشلى شرائطى حائز اولمازدن أوّل أرضده إدراكلى بر مخلوقڭ بولونمش اولديغنه و او مخلوقڭ حياتنه او زماندهكى أرضڭ أوّلكى وضعيتلرى موافق و مساعد بولنديغنه إشارتدر.
﴿خَلِيفَة﴾
تعبيرينڭ بو معنايه دلالتى، مقتضاىِ حكمتدر. امّا مشهور اولان معنايه نظرًا، او إدراكلى مخلوق، جنلردن بر نوع ايمش· ياپدقلرى فساددن طولايى إنسانلر ايله مبادله ايديلمشلردر.
﴿قَالُوا اَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَ يَسْفِكُ الدِّمَاءَ﴾
: بو جمله مستأنفهدر. بو إستينافدن آڭلاشيلييور كه· جنابِ حقّڭ ملائكه ايله اولان خطابى، سامعى شويله بر سؤاله مجبور ايتمشدر كه: "عجبا ملائكهلر قومشولقلرينه گلهجك إنسانلرى ناصل قارشيلايهجقلردر؟ هم اونلر ايله برابر اولمغه و قومشو اولمغه رضالرى وار ميدر؟ هم فكرلرى نهدر؟" قرآنِ كريم
﴿قَالُوا اَتَجْعَلُ﴾
جملهسيله او سؤالى جوابلانديرمشدر.
Yükleniyor...