ÜÇÜNCÜ VASİYETNAMESİ:
Bu vasiyetnamesinde ise, Hazret-i Üstâd kendi tarzının muhafazası ve ta’yinat işlerinin sıhhatli yürütülmesi için, daha çok kendi yanındaki hizmetkârları ve ayrıca da Hüsrev, Nazif, Tahiri ve Mustafa Gül’ün de nezaretleri altında onları vekil nasbediyor.. Ve vasiyet ettiği tarzda hizmetinin yürütülmesini emrediyor. Bu vasiyetnamenin metnini de buraya almıyoruz. İstiyen Emirdağ-2 sahife 187’ye bakabilir.
DÖRDÜNCÜ VE EN SON VASİYETNAMESİ
Bu vasiyetname kuvvetli tahmin ile 1959 yılı içerisinde yazılmış olsa gerek.. Yine ta’yinat ve neşriyat işine ve kendi hizmet tarzının muhafaza edilmesine ehemmiyet veriyor ve onu vasiyet ediyor. Aynen şöyledir:
Umum dostlarıma ve Nur kardeşlerime bu vasiyeti ilân ediyorum:
Benim şahsım itibarıyla vazife-i nuriyeyi yapmaya liyakatım kalmamış. Belki ihtiyaç da kalmamış. Hem müteaddit tesemmümlerle ve çok ihtiyarlık vaziyetiyle ve hastalıklı şimdiki hayatta kalmak tahammülüm kalmamış gibidir. şayet müştak olduğum ölüm elime geçmese de, zahiri hayatımda ölmüşüm gibi... diye bu vasiyetimi yazıyorum.
Halık-ı Rahman ve Rahime hadsiz şükür olsun ki; bundan altmış yetmi sene evvel, hilâf-ı adet olarak tahsil-i ilim, hususan ilm-i imanî yolunda başkaların muavenetine yalvarmamak ve tam fakr-ı haliyle beraber; Eski Said çocukluk, gençlik zamanında talebelerine ta’yinlerini kendi vermeye çalıştığı ve ancak kısa bir zaman beş tayin(91) kabul edip, mütebakî talebelerine bazen yirmi otuz talebesine ta’yin verdiğinde, ilmi vasıta-i cer etmeye o talebeler mecbur olmadılar. ıktisad ve kanaatla o zaman muvaffak oldukları gibi, Eski Said gibi şimdi Risale-i Nur kendi hakikî talebelerinin tayinlerini neşriyatıyla mükemmel vermeye başlamış. A’zamî ihlâsı kırmamak için Risale-i Nur hâs talebelerinin ta’yinlerine hususan nafakasını tedarik edemiyenleri tam tamına idare edecek derecede Risale-i Nur’un satılan nüshalarının beşten birisi Risale-i Nur’un hakkı olduğu cihetle, şimdi elli altmış talebesine kâfi sermayesi çıkıyor. Benim (Biçare Said’in) içinde hiç bir hakkı yoktur. Yalnız Risale-i Nur’un kıymettar hasiyeti ve şakirtlerinin şahs-ı manevisinin kemal-ı sadakatı bu manevî Nur bayramına vesile oldu.
Bu vasiyetnamesinde ise, Hazret-i Üstâd kendi tarzının muhafazası ve ta’yinat işlerinin sıhhatli yürütülmesi için, daha çok kendi yanındaki hizmetkârları ve ayrıca da Hüsrev, Nazif, Tahiri ve Mustafa Gül’ün de nezaretleri altında onları vekil nasbediyor.. Ve vasiyet ettiği tarzda hizmetinin yürütülmesini emrediyor. Bu vasiyetnamenin metnini de buraya almıyoruz. İstiyen Emirdağ-2 sahife 187’ye bakabilir.
DÖRDÜNCÜ VE EN SON VASİYETNAMESİ
Bu vasiyetname kuvvetli tahmin ile 1959 yılı içerisinde yazılmış olsa gerek.. Yine ta’yinat ve neşriyat işine ve kendi hizmet tarzının muhafaza edilmesine ehemmiyet veriyor ve onu vasiyet ediyor. Aynen şöyledir:
Umum dostlarıma ve Nur kardeşlerime bu vasiyeti ilân ediyorum:
Benim şahsım itibarıyla vazife-i nuriyeyi yapmaya liyakatım kalmamış. Belki ihtiyaç da kalmamış. Hem müteaddit tesemmümlerle ve çok ihtiyarlık vaziyetiyle ve hastalıklı şimdiki hayatta kalmak tahammülüm kalmamış gibidir. şayet müştak olduğum ölüm elime geçmese de, zahiri hayatımda ölmüşüm gibi... diye bu vasiyetimi yazıyorum.
Halık-ı Rahman ve Rahime hadsiz şükür olsun ki; bundan altmış yetmi sene evvel, hilâf-ı adet olarak tahsil-i ilim, hususan ilm-i imanî yolunda başkaların muavenetine yalvarmamak ve tam fakr-ı haliyle beraber; Eski Said çocukluk, gençlik zamanında talebelerine ta’yinlerini kendi vermeye çalıştığı ve ancak kısa bir zaman beş tayin(91) kabul edip, mütebakî talebelerine bazen yirmi otuz talebesine ta’yin verdiğinde, ilmi vasıta-i cer etmeye o talebeler mecbur olmadılar. ıktisad ve kanaatla o zaman muvaffak oldukları gibi, Eski Said gibi şimdi Risale-i Nur kendi hakikî talebelerinin tayinlerini neşriyatıyla mükemmel vermeye başlamış. A’zamî ihlâsı kırmamak için Risale-i Nur hâs talebelerinin ta’yinlerine hususan nafakasını tedarik edemiyenleri tam tamına idare edecek derecede Risale-i Nur’un satılan nüshalarının beşten birisi Risale-i Nur’un hakkı olduğu cihetle, şimdi elli altmış talebesine kâfi sermayesi çıkıyor. Benim (Biçare Said’in) içinde hiç bir hakkı yoktur. Yalnız Risale-i Nur’un kıymettar hasiyeti ve şakirtlerinin şahs-ı manevisinin kemal-ı sadakatı bu manevî Nur bayramına vesile oldu.
Yükleniyor...