Üstâd’ımız tashihatını yaptı, mânâyı değiştirmiyen pek az hata buldu. “Maşaallah, bin barekallah” dedi. “Kırk sene evvel yazılmış bir eserin bu kadar dikkat ve itina ile yazılması cidden şayan-ı tebriktir” dedi. Ve bu şekilde siz mübarek ağabeyimize yazmayı emir buyurdular...
Eskişehir Nur talebeleri namına
pek aciz ve dualarınıza muhtaç
Osman Toprak, Şükrü, Hafız Osman”(23)
ve 29.11.1951de yazılan Kader’in adaleti mektubu.
“
Aziz Sıddık kardeşlerim!
Evvelâ: bütün ruh-u canımla hizmet-i Kur’âniye ve imaniyenizi tebrik ediyorum. Bu mektupta bir ince meseleyi meşveret suretiyle reyinizi almak için gönderdik. Münasib midir? Değilse ıslâh edersiniz.
Saniyen: Risale-i Nur’da ispat edilmiş ki; insanların aynı zulümleri içinde kader-i ilâhî adalet eder. Yani: ınsanlar bazı sebeble haksız zulmeder, birisini hapse atar.. fakat kader-i ilâhî aynı hapiste başka sebebe binaen adalet ediyor ki; hakiki bir suça binaen o hapisle onu mahkûm ediyor. İşte şimdi bu hakikatı gösteren, başıma gelen acib bir misali şudur:
Yirmisekiz senedir müteaddit vilâyetlerde ve mahkemelerde benim mes’uliyetime ve mahkûmiyetime ve mahpusiyetim gibi zalimane işkence ve cezalarına gösterdikleri sebeb; hiç bir emaresini bulamadıkları mevhum bir suçum şudur, diyorlar:
“Said dini siyasete alet yapmak ister ve yapıyor.” Halbuki bu davalarına otuz senelik musibetli yeni hayatımda ve otuz büyük mecmualarımda bu suça müsbet bir delil bulamadılar. Halbuki böyle mes’elelerde bir mahkeme madem bulmadı ve mes’ul edemedi.. Başka mahkemelerin musırrane aynı meseleyi esas tutmaları bütün bütün kanuna ve akla ve adete muhalif bir halettir. Belki siyaseti dinsizliğe alet edenler kısmı, kendilerine bir perde olarak bu ittihamı bizlere ediyorlar. Bununla beraber, dine hizmet itibarıyla taalluk eden eski altmış senelik hayat-ı ilmiyem kat’î bir hüccet ve yakin bir delildir ki; bütün hayatımda temas ettiğim siyaseti ve dünyayı ve bütün içtimaî cereyanları, dine hizmetkâr ve alet ve tabi yapmak, düsturıyla hareket etmişim. Mahkemelerde de hem dava,
Eskişehir Nur talebeleri namına
pek aciz ve dualarınıza muhtaç
Osman Toprak, Şükrü, Hafız Osman”(23)
ve 29.11.1951de yazılan Kader’in adaleti mektubu.
“
Aziz Sıddık kardeşlerim!
Evvelâ: bütün ruh-u canımla hizmet-i Kur’âniye ve imaniyenizi tebrik ediyorum. Bu mektupta bir ince meseleyi meşveret suretiyle reyinizi almak için gönderdik. Münasib midir? Değilse ıslâh edersiniz.
Saniyen: Risale-i Nur’da ispat edilmiş ki; insanların aynı zulümleri içinde kader-i ilâhî adalet eder. Yani: ınsanlar bazı sebeble haksız zulmeder, birisini hapse atar.. fakat kader-i ilâhî aynı hapiste başka sebebe binaen adalet ediyor ki; hakiki bir suça binaen o hapisle onu mahkûm ediyor. İşte şimdi bu hakikatı gösteren, başıma gelen acib bir misali şudur:
Yirmisekiz senedir müteaddit vilâyetlerde ve mahkemelerde benim mes’uliyetime ve mahkûmiyetime ve mahpusiyetim gibi zalimane işkence ve cezalarına gösterdikleri sebeb; hiç bir emaresini bulamadıkları mevhum bir suçum şudur, diyorlar:
“Said dini siyasete alet yapmak ister ve yapıyor.” Halbuki bu davalarına otuz senelik musibetli yeni hayatımda ve otuz büyük mecmualarımda bu suça müsbet bir delil bulamadılar. Halbuki böyle mes’elelerde bir mahkeme madem bulmadı ve mes’ul edemedi.. Başka mahkemelerin musırrane aynı meseleyi esas tutmaları bütün bütün kanuna ve akla ve adete muhalif bir halettir. Belki siyaseti dinsizliğe alet edenler kısmı, kendilerine bir perde olarak bu ittihamı bizlere ediyorlar. Bununla beraber, dine hizmet itibarıyla taalluk eden eski altmış senelik hayat-ı ilmiyem kat’î bir hüccet ve yakin bir delildir ki; bütün hayatımda temas ettiğim siyaseti ve dünyayı ve bütün içtimaî cereyanları, dine hizmetkâr ve alet ve tabi yapmak, düsturıyla hareket etmişim. Mahkemelerde de hem dava,
Yükleniyor...