ve mahkeme safahatı hakkında Mehmed Feyzi Efendi hatıratını şöyle sürdürmektedir:
“Denizli’de müdde-i umuminin muavini, adliye vekiline telgraf çekmiş: “Bediüzzaman ve talebeleri hapishaneyi mektebe çevirdiler” diye.. Üstâd ise, hapishanenin mektep olmasından memnun olunsun diyordu.
Mahkûmların Islâhı
Bir çok mahkûmları kötü vaziyetten kurtarmıştık. Pislikten, kötü hayattan; Kur’ân okuyarak, nurları okuyarak kurtuldular. Bazılarını Kur’ân okurken, bazılarını tesbihat yaparken, bazılarını ise, namazdan alıp götürdüler, idam ettiler. Kumardan ve diğer fenalıklardan alıp götürselerdi, ne olurdu biçarelerin hali?
Üstâd “mahkûmlar için yeni yazı ile Risaleleri yazın” deyince, bazıları ı’tiraz ettiler. Sadık Bey ise, sadakatla: “Üstâd ne derse o olsun” diyordu.
Mahkûmlar bize dualar yazdırmak istiyorlardı. Ben Delail-i Serif’i yazmıştım. Ağır cezalılardan ıbrahim, bunu nüsha yapıp kaçmak istiyordu... Daha sonraları ıbrahim’i idam ettiler.
Hapishanede Beylerbeyli Süleyman Honkâr ve arkadaşları kaçmak istiyorlardı. Süleyman: “Deve bile olsa ben yine buradan kaçırırım” diyordu. Üstâd ona ümmî diye hitap ederdi.
Süleyman daha sonraki yıllarda hapishaneden kaçarak, Kastamonu’ya Sadık Bey’in yanına gelmişti. Sadık Bey sormuş: “Nasıl kaçabildin?” O da Üstâd’ın Esma-i Hüsna manzumesini Feyzi Efendi yazmıştı ya, Onu nüsha yaparak kaçtım demiş.. “
- Mahkeme Safahatı-
M. Feyzi Efendi mahkeme duruşmalarında ve hapishaneden mahkemeye gidip gelmelerinde Üstâd Hazretlerine ait bir hatırasını şöyle anlatır:
“...Denizli deyince, hapishaneden mahkemeye gidip gelişlerimizi hatırlarım. İkişer ikişer kelepçe takarlardı. Her duruşmada çeşitli arkadaşlarla kelepçelenirdik. Bir gün beni Üstâd’la beraber bağladılar. Mahkemeye gidiyorduk. Tam kabristanın yanından geçerken, Üstad “Fatiha!” diye okumaya başladı. Kelepçe zencirli ve asma kilitliydi. Yan gözümle Üstâda baktım, Fatihayı okuduktan sonra, ellerini yüzüne sürdü. Elimiz beraber bağlı olduğu halde, benim elim kalkmamıştı. Bunu Üstâd’ın bir kerameti olarak bizzat müşahede ettim.”
“Denizli’de müdde-i umuminin muavini, adliye vekiline telgraf çekmiş: “Bediüzzaman ve talebeleri hapishaneyi mektebe çevirdiler” diye.. Üstâd ise, hapishanenin mektep olmasından memnun olunsun diyordu.
Mahkûmların Islâhı
Bir çok mahkûmları kötü vaziyetten kurtarmıştık. Pislikten, kötü hayattan; Kur’ân okuyarak, nurları okuyarak kurtuldular. Bazılarını Kur’ân okurken, bazılarını tesbihat yaparken, bazılarını ise, namazdan alıp götürdüler, idam ettiler. Kumardan ve diğer fenalıklardan alıp götürselerdi, ne olurdu biçarelerin hali?
Üstâd “mahkûmlar için yeni yazı ile Risaleleri yazın” deyince, bazıları ı’tiraz ettiler. Sadık Bey ise, sadakatla: “Üstâd ne derse o olsun” diyordu.
Mahkûmlar bize dualar yazdırmak istiyorlardı. Ben Delail-i Serif’i yazmıştım. Ağır cezalılardan ıbrahim, bunu nüsha yapıp kaçmak istiyordu... Daha sonraları ıbrahim’i idam ettiler.
Hapishanede Beylerbeyli Süleyman Honkâr ve arkadaşları kaçmak istiyorlardı. Süleyman: “Deve bile olsa ben yine buradan kaçırırım” diyordu. Üstâd ona ümmî diye hitap ederdi.
Süleyman daha sonraki yıllarda hapishaneden kaçarak, Kastamonu’ya Sadık Bey’in yanına gelmişti. Sadık Bey sormuş: “Nasıl kaçabildin?” O da Üstâd’ın Esma-i Hüsna manzumesini Feyzi Efendi yazmıştı ya, Onu nüsha yaparak kaçtım demiş.. “
- Mahkeme Safahatı-
M. Feyzi Efendi mahkeme duruşmalarında ve hapishaneden mahkemeye gidip gelmelerinde Üstâd Hazretlerine ait bir hatırasını şöyle anlatır:
“...Denizli deyince, hapishaneden mahkemeye gidip gelişlerimizi hatırlarım. İkişer ikişer kelepçe takarlardı. Her duruşmada çeşitli arkadaşlarla kelepçelenirdik. Bir gün beni Üstâd’la beraber bağladılar. Mahkemeye gidiyorduk. Tam kabristanın yanından geçerken, Üstad “Fatiha!” diye okumaya başladı. Kelepçe zencirli ve asma kilitliydi. Yan gözümle Üstâda baktım, Fatihayı okuduktan sonra, ellerini yüzüne sürdü. Elimiz beraber bağlı olduğu halde, benim elim kalkmamıştı. Bunu Üstâd’ın bir kerameti olarak bizzat müşahede ettim.”
Yükleniyor...