mükellef oldukları halde, ben ve halis talebelerim müstesna kaldık. Ben hiç bir vakit ispat-ı vücuda gitmedim, hükûmeti tanımadım.
Oranın valisi, oraya gelen Fevzi Çakmak Paşa’ya şikâyet etmiş.. Fevzi Paşa demiş: “Ona ilişmeyiniz, hürmet ediniz!” bu sözü ona söylettiren hizmet-i Kur’âniye’nin kudsiyetidir.
Ne vakit nefsimi kurtarmak, yalnız ahiretimi düşünmek fikri bana galebe etti, hizmet-i Kur’âniye’de muvakkat fütûr geldi; aks-i maksadımla tokat yedim, yani bir menfadan diğerine, Isparta’ya gönderildim.
Isparta’da yine hizmet başına geçtim. Yirmi gün geçtikten sonra bazı korkak insanların ihtarlarıyla: “Belki hükûmet bu vaziyeti hoş görmiyecek, bir parça teennî etsen daha iyi olur” dediler. Ben de tekrar yalnız kendimi düşünmek hatırası kuvvet buldu. “Aman halklar gelmesin!” dedim. Yine o menfadan dahi, üçüncü nefy olarak Barla’ya verildim..”(4)
Burdur Hayatının Sekiz şahidinden On Hatıra
Bu şahitlerden dördü Burdurludur. 1- Ahmed Hamdi Kasaboğlu, 2- Ahmet İnal, 3- Halil Hilmi Balkır, 4- Abdurahman Cerrahoğlu, 5- şahitlerimizden birisi Tillolu meşhur şeyh Cemil Efendi, 6- Mardin’in eşraf ve sadatından Abdulvehhab-i Hamidi, 7- Yine Mardin, Deyrik kazasından Mendil-Kânî Aşireti reislerinden Haci İdris (Olğaç), 8- Ve yine Burdurlu Fatma Seyhan.
1- Ahmed Hamdi Kasaboğlu:
(Türkiye Cumhuriyeti Diyanet İşleri Başkanlığı Yüksek Din İşleri Müşavere Kurulu azalığını yapmış âlim, fâzıl bir zat olup, Risale-i Nur eserleri hakkında Diyanetçe verilen bir çok müsbet raporlara imzasını koymuş bir insandır. 1986 Ramazanında Hakkın Rahmetine kavuştu.)
A. Hamdi Kasaboğlu hatıralarını şöyle anlatır:
“1926 yılında(5) Bediüzzaman Said-i Nursî Doğu Anadolu’dan Burdur’a getirildi. Orada ikamete me’mur edilmişti. Ben o zaman 17-18 yaşlarındaydım. Bizim evin karşısında bir evde otururdu. Kendisi, diğer sürgün olanların aksine hiç bir zaman karakola isbat-ı vücuda gitmezdi. Gündüzleri hep kırlarda, bağlalarda, bahçelerde ve dağlarda dolaşmakla geçer, akşamleyin eve gelirdi. Polisler de o esnada evine gelir, bakar ve giderlerdi.
Oranın valisi, oraya gelen Fevzi Çakmak Paşa’ya şikâyet etmiş.. Fevzi Paşa demiş: “Ona ilişmeyiniz, hürmet ediniz!” bu sözü ona söylettiren hizmet-i Kur’âniye’nin kudsiyetidir.
Ne vakit nefsimi kurtarmak, yalnız ahiretimi düşünmek fikri bana galebe etti, hizmet-i Kur’âniye’de muvakkat fütûr geldi; aks-i maksadımla tokat yedim, yani bir menfadan diğerine, Isparta’ya gönderildim.
Isparta’da yine hizmet başına geçtim. Yirmi gün geçtikten sonra bazı korkak insanların ihtarlarıyla: “Belki hükûmet bu vaziyeti hoş görmiyecek, bir parça teennî etsen daha iyi olur” dediler. Ben de tekrar yalnız kendimi düşünmek hatırası kuvvet buldu. “Aman halklar gelmesin!” dedim. Yine o menfadan dahi, üçüncü nefy olarak Barla’ya verildim..”(4)
Burdur Hayatının Sekiz şahidinden On Hatıra
Bu şahitlerden dördü Burdurludur. 1- Ahmed Hamdi Kasaboğlu, 2- Ahmet İnal, 3- Halil Hilmi Balkır, 4- Abdurahman Cerrahoğlu, 5- şahitlerimizden birisi Tillolu meşhur şeyh Cemil Efendi, 6- Mardin’in eşraf ve sadatından Abdulvehhab-i Hamidi, 7- Yine Mardin, Deyrik kazasından Mendil-Kânî Aşireti reislerinden Haci İdris (Olğaç), 8- Ve yine Burdurlu Fatma Seyhan.
1- Ahmed Hamdi Kasaboğlu:
(Türkiye Cumhuriyeti Diyanet İşleri Başkanlığı Yüksek Din İşleri Müşavere Kurulu azalığını yapmış âlim, fâzıl bir zat olup, Risale-i Nur eserleri hakkında Diyanetçe verilen bir çok müsbet raporlara imzasını koymuş bir insandır. 1986 Ramazanında Hakkın Rahmetine kavuştu.)
A. Hamdi Kasaboğlu hatıralarını şöyle anlatır:
“1926 yılında(5) Bediüzzaman Said-i Nursî Doğu Anadolu’dan Burdur’a getirildi. Orada ikamete me’mur edilmişti. Ben o zaman 17-18 yaşlarındaydım. Bizim evin karşısında bir evde otururdu. Kendisi, diğer sürgün olanların aksine hiç bir zaman karakola isbat-ı vücuda gitmezdi. Gündüzleri hep kırlarda, bağlalarda, bahçelerde ve dağlarda dolaşmakla geçer, akşamleyin eve gelirdi. Polisler de o esnada evine gelir, bakar ve giderlerdi.
Yükleniyor...