kazanmak iktiza eder. Ben de burada cami’ye hâlî vakitte gidip, o manevî emre tevfik-i hareket ediyorum. Bizim de camiimizdir. Kalben ehl-i bid’aya yardım etmemekle, bu mübarek aylarda camilerde mümkin olduğu kadar Sünnet-i Seniye dairesinde faziletinden istifade etmek, hafızları dinlemek, İnşaallah mecburi bid’alara karşı gelebilir, zararı dokunmaz... ferman-ı İâhî te’minat verir.”(85)
Bu mes’eleyi te’yid eden Hazret-i Üstâd’ın kastamonu hayatının üçüncü senesinde (Yani 1939’da) yazdığı bir mektubunda, Bedreli Hoca Sabri Efendi’nin benzer bir suali münasebetiyle cevaben şöyle diyordu:
“Sabri kardeş! İmamet vazifesinde Risalet-ün Nur’a zarar yok.. Ruhsatla amel niyetiyle şimdilik çekilme!..”(86)
2- Mahkeme müdafaalarında, bazan da muhabere mektublarında kullandığı “Zındıklar, dinsizler..” ta’birlerinin mana ve muradı hakkında şöyle demiştir: (Bazı kısımlarını alıyoruz.)
“Evvela: Ben, fıtratımda ziyade şefkat itibariyle, eskiden beri sâir âlimlere nisbeten mümkin olduğu kadar tekfirden çekindiğimi beni tam tanıyanlar bilir.
Saniyen: Mezheb-i Hanefî’de çok maddelere küfür denildiği halde, mezheb-i şafiî’de o günahlara küfür denmez, günah-ı kebire denilir. Eğer sarih küfür görülse o vakit hükmeder. Ben şafiî iken, yine te’vili mümkin olsa hükmetmekten çekinirim. Çünki tekfir bana çok ağır geliyor.
Salisen: Benim sarfettiğim zındık ve dinsiz kelimelerini, gizli ve şahsen tanımadığım ve kırk seneden beri bu millette iman ve İslâmiyet aleyhinde çalışmalarını bildiğim, kökü Avrupa’da bir komite efradına diyorum. Bana zulüm edenlerin çoğunu, masumlarının hatırı için hakkımı onlara helâl ediyorum. Yalnız bazen hiddet ettiğim vakit, “Ehl-i dalâlet” derim. Yani harekâtında dalâlete ve zulme ve fıska düşer.. Yoksa küfre düşer demek değildir
Rabian: Gayr-i muayyen ve şahısları ve isimleri zikir edilmiyen insanlara dair, bazı fena sıfatlar için: “Böyle yapan münafıktır veya dinsizliğe yardım eder veya kâfir olur..” denilse hatta gıybet dahi sayılmaz...”(87)
şimdi de, Hazret-i Üstâd’ın 1950’den sonraki hayatında üzerinde olduğumuz mevzu’ hakkında tutum ve davranışlarını ifade eden beyanlarından da bir iki nümune verelim:
Bu mes’eleyi te’yid eden Hazret-i Üstâd’ın kastamonu hayatının üçüncü senesinde (Yani 1939’da) yazdığı bir mektubunda, Bedreli Hoca Sabri Efendi’nin benzer bir suali münasebetiyle cevaben şöyle diyordu:
“Sabri kardeş! İmamet vazifesinde Risalet-ün Nur’a zarar yok.. Ruhsatla amel niyetiyle şimdilik çekilme!..”(86)
2- Mahkeme müdafaalarında, bazan da muhabere mektublarında kullandığı “Zındıklar, dinsizler..” ta’birlerinin mana ve muradı hakkında şöyle demiştir: (Bazı kısımlarını alıyoruz.)
“Evvela: Ben, fıtratımda ziyade şefkat itibariyle, eskiden beri sâir âlimlere nisbeten mümkin olduğu kadar tekfirden çekindiğimi beni tam tanıyanlar bilir.
Saniyen: Mezheb-i Hanefî’de çok maddelere küfür denildiği halde, mezheb-i şafiî’de o günahlara küfür denmez, günah-ı kebire denilir. Eğer sarih küfür görülse o vakit hükmeder. Ben şafiî iken, yine te’vili mümkin olsa hükmetmekten çekinirim. Çünki tekfir bana çok ağır geliyor.
Salisen: Benim sarfettiğim zındık ve dinsiz kelimelerini, gizli ve şahsen tanımadığım ve kırk seneden beri bu millette iman ve İslâmiyet aleyhinde çalışmalarını bildiğim, kökü Avrupa’da bir komite efradına diyorum. Bana zulüm edenlerin çoğunu, masumlarının hatırı için hakkımı onlara helâl ediyorum. Yalnız bazen hiddet ettiğim vakit, “Ehl-i dalâlet” derim. Yani harekâtında dalâlete ve zulme ve fıska düşer.. Yoksa küfre düşer demek değildir
Rabian: Gayr-i muayyen ve şahısları ve isimleri zikir edilmiyen insanlara dair, bazı fena sıfatlar için: “Böyle yapan münafıktır veya dinsizliğe yardım eder veya kâfir olur..” denilse hatta gıybet dahi sayılmaz...”(87)
şimdi de, Hazret-i Üstâd’ın 1950’den sonraki hayatında üzerinde olduğumuz mevzu’ hakkında tutum ve davranışlarını ifade eden beyanlarından da bir iki nümune verelim:
Yükleniyor...