Rahman’ı dinlemek yolunda, nasıl sen hevesini unutmazsın? Hem nasıl teslim ve imanla Allah’ın Resulünü istikbal etmezsin? Hem nasıl salât ü selâm ile ona selâm etmeye müştak olmazsın? Hem nasıl, Hannan olan Seyyidimiz ve Mennan olan Malikimizin (C.C.) bizden istediklerini o Resul’den istihbara ihtiyaç göstermezsin?..
***
اِعْلَمْ
Ey kardeş bil ki! Biz gözümüzle gündüz gibi görüyoruz ki, Sani-i Hakîm kemal-i hikmetiyle ve sun’undaki adem-i abesiyetle ve hiçbir şeyi ziyaa uğratmamakla beraber; kısa ömürlü, hakir ve sagir şeylerden (hususan nebatatın nescinde) çok cesim, gayet kıymettar, yüksek ve daimî mensucatı dokumaktadır.
Ve keza mutlak olarak adem-i abesiyet ve israfsızlık sırrıyla; bir ferd-i vâhidi âlât ve cihazat cihetinden (hususan insanın başındaki âletleri) pek çok mütenevvi’ vazifelerle tavzif etmektedir. Hattâ eğer mütenevvi ve pek çok vazifelerle mükellef olan senin başındaki âlât ve cihazatın herbirisi, ayrı ayrı birer hardele tohumu kadar infirad etmiş ve ayrı bir yer tutumuş olsaydı, elbette senin başın cebel-i Tur gibi büyümesi lâzımdı. Tâ bütün o eshab-ı vezaifi içine alabilsin.
Âyâ, görmüyor musun ki; lisan, sair büyük vazifeleriyle beraber Rahman-ı Rahim’in hazinelerinin bütün müddeharatına ve matbaha-i kudrette pişirilen umum mat’umata bir müfettiş vazifesini görmektedir. Demek mat’umatın tenevvü-ü ezvakı adedince lisanın vazifeleri de vardır. Ve daha sair âlât ve cihazatı buna kıyas eyle!..
İşte acaba şu faaliyet-i hakîme işaret etmiyor mu ki; o Sani-i Zülcelal, gece ve gündüzün ihtilafı ve mevsimlerin tahavvülü içinde leyl ve neharın, şems ve kamerin mekikiyle dönmekte olan zamanın seyli içinde sür’atle akıp giden eşya-yı seyyaleden ve eyyam-ı meyyiteden ve geçmiş seneler ve boşanmış hâlî asırlardan; gaybî nesaici ve uhrevî mensucatı dokuması caiz, belki vâcib olmasın?!. Nitekim âlemin fihristesi olan insanda, Hakîm-i Rahim’in dokuduğu mensucat, o işareti te’yid etmektedir. Zira insanın fani hayatının geçmiş dakikaları, hep onun hâfızasının mensucatı içinde ve mektubatının sahaifinde baki kalıp devam ediyor.
اِعْلَمْ
Ey kardeş bil ki! Biz gözümüzle gündüz gibi görüyoruz ki, Sani-i Hakîm kemal-i hikmetiyle ve sun’undaki adem-i abesiyetle ve hiçbir şeyi ziyaa uğratmamakla beraber; kısa ömürlü, hakir ve sagir şeylerden (hususan nebatatın nescinde) çok cesim, gayet kıymettar, yüksek ve daimî mensucatı dokumaktadır.
Ve keza mutlak olarak adem-i abesiyet ve israfsızlık sırrıyla; bir ferd-i vâhidi âlât ve cihazat cihetinden (hususan insanın başındaki âletleri) pek çok mütenevvi’ vazifelerle tavzif etmektedir. Hattâ eğer mütenevvi ve pek çok vazifelerle mükellef olan senin başındaki âlât ve cihazatın herbirisi, ayrı ayrı birer hardele tohumu kadar infirad etmiş ve ayrı bir yer tutumuş olsaydı, elbette senin başın cebel-i Tur gibi büyümesi lâzımdı. Tâ bütün o eshab-ı vezaifi içine alabilsin.
Âyâ, görmüyor musun ki; lisan, sair büyük vazifeleriyle beraber Rahman-ı Rahim’in hazinelerinin bütün müddeharatına ve matbaha-i kudrette pişirilen umum mat’umata bir müfettiş vazifesini görmektedir. Demek mat’umatın tenevvü-ü ezvakı adedince lisanın vazifeleri de vardır. Ve daha sair âlât ve cihazatı buna kıyas eyle!..
İşte acaba şu faaliyet-i hakîme işaret etmiyor mu ki; o Sani-i Zülcelal, gece ve gündüzün ihtilafı ve mevsimlerin tahavvülü içinde leyl ve neharın, şems ve kamerin mekikiyle dönmekte olan zamanın seyli içinde sür’atle akıp giden eşya-yı seyyaleden ve eyyam-ı meyyiteden ve geçmiş seneler ve boşanmış hâlî asırlardan; gaybî nesaici ve uhrevî mensucatı dokuması caiz, belki vâcib olmasın?!. Nitekim âlemin fihristesi olan insanda, Hakîm-i Rahim’in dokuduğu mensucat, o işareti te’yid etmektedir. Zira insanın fani hayatının geçmiş dakikaları, hep onun hâfızasının mensucatı içinde ve mektubatının sahaifinde baki kalıp devam ediyor.
Yükleniyor...