ve ona gidiyorum. Öyle ise, eğer o emanetin hıfz ve muhafazasında kusur etmemiş isem ne gam!..”

Bunun meseli şuna benzer ki: Bir neferin elindeki mirî malına bazı kimseler tarafından hücum ediliyor. O nefer der ki: “Ben ve benim elimdekiler padişaha aittir. Ve ben ona gideceğim. Eğer bu hücumunuz sultanın emri ve izni dairesinde ise, hoş geldiniz.”

İşte eğer insan, mahlûkata ve eşyaya, kendi kendilerine mâliktir tevehhümüyle nazar ederse, o zaman o şefkat, her kalb sahibi için yandırıcı bir ateşe inkılab eder. Çünkü bütün hayvanat, onun nazarında yukarıda bahsi geçmiş yetim gibi olup, bütün kâinatta umumî bir matem vaziyetini görecektir.