kemal, olgunluk yaşı çağındaki üstad’ı ekberi olan Hazret-i Muhammed Aleyhissalatü Vesselam da ekmel vechi ile bulunduğu görülecektir. Öyle ise, öncelikli yolu kıyas-ı evlevî ile netice veriyor ki; O dahi onlar gibi Peygamberdir. Yani bütün o eski peygamberler, Peygamber iseler, Hazret-i Muhammed (A.S.M.) öncelikle Peygamberdir. Hem de enbiyaların tamamı, mu’cizelerinin lisanlıyla adeta Hazret-i Muhammedin (A.S.M.) sıdk ve doğruluğuna şahitler. Amma Hz. Muhammed (A.S.M.) dahi Sâni-i Âlemin vucud ve vahdetine bir bürhan-ı neyyirdir. Fetemmel!
İKİNCİ MESELE: katiyyen bilki: Peygamber-i Zîşan Aleyhissalatü Vessalamın her bir hal ve her bir hareketi-harika olmasada-mebdei ile sıdkına, doğru ve dürüstlüğüne; müntehasıylede hakkaniyetine telvih eylemektedir. Görmezmisinizki; mağaradaki halinde (hicret günlerinde, Hz. Ebubekr-i Sıddık ile sığındıkları mağaradaki hali) sebebler ve adetler hasebiyle kurtuluş ümidi tamamen kesilmiş iken; bütün vusûk, itimad ve ciddiyet ile (arkadaşı olan Hz. Ebubekre)
لَا تَخَفْ اِنَّ اللّٰهَ مَعَنَا
{ Tevbe Sûresi, ayet 40 da
لَا تَخْزَنْ اِنَّ اللّٰهَ مَعَنَا
dır. Lâkin Hazret-i Üstad –dikkat edilirse– bunu ayet diye kaydetmediği için, ayetten iktibas eyliyerek,
لَا تَخَفْ
olarak almıştır. Mâna itibariyle birbirinin aynı olmakla beraber, ayetten iktibas da caiz ve hatta şirin bir üslub-ü belağattır. –Mütercim–}
diyor. Yani korkma, kederlenme, muhakkakki Allah bizimledir.
Evet, Zat-ı Risalet’in peygamberliğinin ilk hallerindeki hareketinde; muarızlara karşı hiç aldırış etmeden ve asla korkmadan ve katiyyen tereddüdetmeden kemal-ı itminan ile Risaletini tebliğ eylemesi, elbette ve hiç şüpesiz onun sıdka ve hakka mütemessik ve tutunmuş olduğuna kat’î delil olduğu gibi; intihay-ı hareketinde (yani, peygamberliğinin risalet vazifesi olan Kur’andaki İlahî emirlerini tamamen tebliğ eylemesi neticesinde) iki dünya saadetinin temelleri olan cihanşumûl kaideleri te’sis eylemesi, hem de daima hakka isabeti ve hep hakikatla ittisali ise, onun hakkaniyetine kat’î bir delildir.
İKİNCİ MESELE: katiyyen bilki: Peygamber-i Zîşan Aleyhissalatü Vessalamın her bir hal ve her bir hareketi-harika olmasada-mebdei ile sıdkına, doğru ve dürüstlüğüne; müntehasıylede hakkaniyetine telvih eylemektedir. Görmezmisinizki; mağaradaki halinde (hicret günlerinde, Hz. Ebubekr-i Sıddık ile sığındıkları mağaradaki hali) sebebler ve adetler hasebiyle kurtuluş ümidi tamamen kesilmiş iken; bütün vusûk, itimad ve ciddiyet ile (arkadaşı olan Hz. Ebubekre)
لَا تَخَفْ اِنَّ اللّٰهَ مَعَنَا
{ Tevbe Sûresi, ayet 40 da
لَا تَخْزَنْ اِنَّ اللّٰهَ مَعَنَا
dır. Lâkin Hazret-i Üstad –dikkat edilirse– bunu ayet diye kaydetmediği için, ayetten iktibas eyliyerek,
لَا تَخَفْ
olarak almıştır. Mâna itibariyle birbirinin aynı olmakla beraber, ayetten iktibas da caiz ve hatta şirin bir üslub-ü belağattır. –Mütercim–}
diyor. Yani korkma, kederlenme, muhakkakki Allah bizimledir.
Evet, Zat-ı Risalet’in peygamberliğinin ilk hallerindeki hareketinde; muarızlara karşı hiç aldırış etmeden ve asla korkmadan ve katiyyen tereddüdetmeden kemal-ı itminan ile Risaletini tebliğ eylemesi, elbette ve hiç şüpesiz onun sıdka ve hakka mütemessik ve tutunmuş olduğuna kat’î delil olduğu gibi; intihay-ı hareketinde (yani, peygamberliğinin risalet vazifesi olan Kur’andaki İlahî emirlerini tamamen tebliğ eylemesi neticesinde) iki dünya saadetinin temelleri olan cihanşumûl kaideleri te’sis eylemesi, hem de daima hakka isabeti ve hep hakikatla ittisali ise, onun hakkaniyetine kat’î bir delildir.
Yükleniyor...