te’kid edicisidir. İşte bu iki vaziyet ise, ittisalin kemalindendir. Amma başka bir cihette de, mukadder bir sualin cevabıdır.. Ve bu da cevabın haberliliği, sualinde inşaîliği hasebiyle inkita’ın kemali olmuş olur. Amma bundaki te’kid vechi ise –ki bedellik vaziyetini de yaklaştırıyor.– Budur ki, meal ve fiilî hal itibariyle, hakka ve onun ehline ihanet etmek, dolayısıyla batılı ve onun ehlini ta’zim eylemek çıkar ki,

اِنَّامَعَكُمْ

(kesinlikle biz sizinleyiz)in meali olur.

Amma mukadder suâle verilmiş cevaplılığın vechi de şöyledirki: Onların şeytanları (münafıkların reisleri) kendilerine derler ki: “Eğer siz bizimle beraber iseniz ve bizim mesleğimizde iseniz: şu mü’minler tarzındaki hareketiniz ve onlar gibi görünmenizin hali nedir? Bu vaziyette ya mü’minlerin mezhebindesiniz, ya da mezhepsizsiniz! “Buna karşı münafıklar, kendi şeytan olan reislerine özür beyan ederek

اِنَّمَ نَحْنُ مُسْتَهْزِوÎنَ

deyip, kendilerinin İslâmın herhangi bir şeyine dahil olmadıklarını tasrih eyleyip cevap verdiler. Ayrıca

اِنَّمَ

nın hasrıyle de; kendilerinin bilinen bir mezhepsizlik içersinde mütezebzib, mütereddid bir halde bulunmadıklarına işaret eylemişlerdir. Ve

مُسْتَهْزِوÎنَ

nin ismiye cümlesiyle getirilmiş olması, münafıkların şe’ni ve baş sıfatı istihza olduğunu; o ise, onların fiil ve sözleri ciddî, hakikatli bir şey olmadığını göstermektedir.

Ammaö

اَللَّهُ يَسْتَهْزِيÎ بِهِمْ

(Yani: Allah-ü Teala da onlarla istihza eylemektedir) cümlesine gelince; bu da geçmiş cümlelerle bitiştirilmemiş, tam bir fasıla ile ayrı tutulmuştur. Şayet bu cümle sabık cümlelerle atfı yapılmış olsaydı, ya

اِنَّمَ نَحْنُ مُسْتَهْزِوÎنَ

ile bağlantılı olmuş olurdu, ki o durumda

اِنَّامَعَكُمْ

ün bir te’kidi olması iktiza etmiş olurdu..