Yirmi seneden beri hayat-ı siyasiyeye dikkat etmediğim için, büyük bir tehlikeyi göremedim, lâkayd kaldım. O tehlike de budur: (şimdi bu dakikada o tehlikeyi yazmamağa ihtar-ı kalbî ile sükût edip) Yalnız yüzer numûnesinden cüzî bir numûnesi budur ki; İmam-ı Ali Radiyallahü anhü Hilafetinde âdi bir yahûdî ile mahkemenin huzurunda oturup muhakeme olmasının delâletiyle, mahkeme-i adalet hiçbir garaza. hiçbir tarafgirliğe.. ve hâkimlerinin hiçbir hissiyat-ı hususiyelerine müsaid olmadığı, hatta bir hâkimin kendi kardeşiyle, en şedid bir düşmanına mahkemede musavat nazarıyla bakması kanun-u adaletin muktezası olduğu halde, bir yerde gördüm ki, altmış yetmiş yaşında bir ihtiyar, başı nezleli olduğu için, yasak olmıyan bir örme takkeyi kendi oturduğu menzilinin avlusunda giyerken, adliyenin mühim bir memurunun emriyle men’edildiğini gördüm.

(7) Denizli- Afyon Dosyası-1, 2. Kısım, s: 45.

Acaba hiçbir kanunla böyle kabir kapısında bir adamın veya mahpusun başına,1350 senede bütün ulema-i İslâm’ın yasak ettiği bir serpuşu giydirmeye sırf tarafgirane ve bid’iyata mutaassıbane ve bazı söylenmiyecek dalaletkâr hissiyatla mahkeme kanunları namına ve hiçbir şeye alet olmıyan adliye adaletinin hesabına olan bu acib muamele, şimdiye kadar benim bunları bilmiyerek ve bu acib marazın tedavisine çalışamadığımdan, en ağır cezaya müstehak olduğumu i’tiraf ediyorum.. ve dünyada hiçbir kanun Risale-i Nur’u mes’ul edemediğini ve Nurlar Kur’ân’ın hakikatını tefsir ettiği için, hiç bir kusuru ve suçu olmadığını iddia ediyorum ve ispatına da hazırım.

Mevkuf

Said-i Nursi”(8)