Kurtalan Sürgünlerinden Yusuf Toprak’ın
İhtidanamesi
(Bazı bölümlerini alıyoruz)
“...Ey yaramın doktoru!. ve ey dalâlet uçurumunda yuvarlanan ruhumun halâskârı.. Ve ey ılahî ve kudsî yolların rehberi!...
Evvelden hiç bir muarefemiz yokken, seni kal’a üstünde ilk ve tesadüfen gördüğümde; “Dalâletten halâsın, Allah’ın Rahmetine vüsûlün en kısa yolu var mı?” diye sordum.
“Çok kısa bir çare-i Kur’âniye vardır” diye buyurdunuz. Fakat dalâletim, gafletim, enaniyetim i’tibariyle bu kısa ve merdâne cevabtaki hizmet-i azimeye, nebaan-ı rahmete dikkat etmedim. Ruhuma ihanet ederek aldırmadım ve felaket-i maneviyede bir müddet daha kalmış oldum.
Vakta ki, Risale-i Nur, hatta enhür-ü Nur demeye şâyeste olan mektuplardan yine tesadüfen elime geçen bir nüshayı görünce ve münderecatındaki hakaike dalınca; ınayet-i Rabbaniye, Mu’cizat-ı Kur’âniye, himmet-i sübhaniye keramet-ı ruhaniye eseri olmalıdır ki: Kasî kalbime, âsi ruhuma, gafil aklıma, mağrur vicdanıma, sakim düşünceme “Tak!” diye bir tokmak vuruldu. Bir intibah halkası takıldı. Hemen düşündüm: ”Ulemanın midad-i aklamı, şühedanın kanından mübecceldir” ve gibi hadislerle Hazret-i İsa’nın (A.S) Havariyyuna, Hazret-i Muhammed’in (A.S.M.) Ensar’a tekliflerini ve onların icabetlerini hatırladım. Adeta fetret devri demeye seza olan bu zamanda irsiyet-i Nübüvvet makamında, i’la-i kelimetullah uğrunda maddeten uğraşan, seyl-i dalâletle kapanmış olan râh-ı hakka çığır açan bir Recül-ü fedakâr’a iltihak ve muavenet etmek ve bu vesile fırsatı ganimet bilerek; Zulmetten nura mazhar olmak lüzumunu his ve intikal ettim.
Pek âdî bir mahlük olduğum ve kalbime müstevli ağır dalâlet darbesi, kalın perdesi altında hasta bulunduğum için; fazileti, maneviyatı anlamadım... Yalnız bunca mesavî ve mütereddî hareketlerimle huzur-u sâmilerine lütfen kabulünde; yüksek ruhunuzdan yağan samimi şefkat, hakikî re’fet, halimâne iltifat, kerimâ hüsn-ü kabulünüz; beni bir takım ümitlere, ihtiyarsız muhabbetlere sevk ve büyük sürurlara gark etti.
Riyakârlık olmasın; Selim fikrinizden, ciddi tavrınızdan, Kur’ân’a ittiba’ ve temessük yolundaki doğru irşadınızdan, hakikî sözlerinizden, samimî telkinlerinizden, umumî hayırhâh hissiyatınızdan; alil kalbime, mecruh ruhuma uzanan tîğ-ı şifa, neşter-i ümidimin te’siriyle dilşad ve mutmain oldum.
İhtidanamesi
(Bazı bölümlerini alıyoruz)
“...Ey yaramın doktoru!. ve ey dalâlet uçurumunda yuvarlanan ruhumun halâskârı.. Ve ey ılahî ve kudsî yolların rehberi!...
Evvelden hiç bir muarefemiz yokken, seni kal’a üstünde ilk ve tesadüfen gördüğümde; “Dalâletten halâsın, Allah’ın Rahmetine vüsûlün en kısa yolu var mı?” diye sordum.
“Çok kısa bir çare-i Kur’âniye vardır” diye buyurdunuz. Fakat dalâletim, gafletim, enaniyetim i’tibariyle bu kısa ve merdâne cevabtaki hizmet-i azimeye, nebaan-ı rahmete dikkat etmedim. Ruhuma ihanet ederek aldırmadım ve felaket-i maneviyede bir müddet daha kalmış oldum.
Vakta ki, Risale-i Nur, hatta enhür-ü Nur demeye şâyeste olan mektuplardan yine tesadüfen elime geçen bir nüshayı görünce ve münderecatındaki hakaike dalınca; ınayet-i Rabbaniye, Mu’cizat-ı Kur’âniye, himmet-i sübhaniye keramet-ı ruhaniye eseri olmalıdır ki: Kasî kalbime, âsi ruhuma, gafil aklıma, mağrur vicdanıma, sakim düşünceme “Tak!” diye bir tokmak vuruldu. Bir intibah halkası takıldı. Hemen düşündüm: ”Ulemanın midad-i aklamı, şühedanın kanından mübecceldir” ve gibi hadislerle Hazret-i İsa’nın (A.S) Havariyyuna, Hazret-i Muhammed’in (A.S.M.) Ensar’a tekliflerini ve onların icabetlerini hatırladım. Adeta fetret devri demeye seza olan bu zamanda irsiyet-i Nübüvvet makamında, i’la-i kelimetullah uğrunda maddeten uğraşan, seyl-i dalâletle kapanmış olan râh-ı hakka çığır açan bir Recül-ü fedakâr’a iltihak ve muavenet etmek ve bu vesile fırsatı ganimet bilerek; Zulmetten nura mazhar olmak lüzumunu his ve intikal ettim.
Pek âdî bir mahlük olduğum ve kalbime müstevli ağır dalâlet darbesi, kalın perdesi altında hasta bulunduğum için; fazileti, maneviyatı anlamadım... Yalnız bunca mesavî ve mütereddî hareketlerimle huzur-u sâmilerine lütfen kabulünde; yüksek ruhunuzdan yağan samimi şefkat, hakikî re’fet, halimâne iltifat, kerimâ hüsn-ü kabulünüz; beni bir takım ümitlere, ihtiyarsız muhabbetlere sevk ve büyük sürurlara gark etti.
Riyakârlık olmasın; Selim fikrinizden, ciddi tavrınızdan, Kur’ân’a ittiba’ ve temessük yolundaki doğru irşadınızdan, hakikî sözlerinizden, samimî telkinlerinizden, umumî hayırhâh hissiyatınızdan; alil kalbime, mecruh ruhuma uzanan tîğ-ı şifa, neşter-i ümidimin te’siriyle dilşad ve mutmain oldum.
Yükleniyor...