Evet bütün âyât-ı Kur’aniye, sair diğer âyâtla o kadar dakik münasebetleri vardır ki, bütün o münasebetlerin bazı âyâtla beraber zikredilmesi ve bunun ötekilerle ittisalkârane bir tarzda bulunması caiz oluyor. Nasılki sure-i İhlas’ın (matbu Lemaat kitabının 29. sahifesinde zikredildiği gibi,) cümleleri, yek diğerleriyle zam edilmekle, birbirine delil ve netice olup, otuz sure-i İhlası tazammun etmektedir.

Öyle de, Kur’an dahi bir küllî-i cüz’îdir. Ve nev-ün münhasırun fişşahs’dır ki, âyâtının camiiyeti ile, müteaddit manaları tazammun etmektedir. Hem her hepsi, hepsi ile münasebettardır ki, nefs-i Kur’an, milyonlarca Kur’anları ihtiva eylemekte ve her bir ehl-i hakikat, Kur’an içinde kendisine mahsus bir kitabı ve ona tabi’ olacak bir Kur’anı bulmaktadır.

اَللّٰهُمَّ يَ مُنْزِلَ الْقُرْانِ بِحَقِّ الْقُرْآنِ اِجْعَلِ الْقُرْآنَ مُونِسًٓ

وَنُورًا فِي قَلْبِي وَقَبْرِي لِي فِي حَيَاتِي وَبَعْدَ مَمَاتِي

لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ

ELVEDA (1)

____________________________________

(1) Ben o vakit hastalığın şiddetinden, ecelin yakınlaştığını zannetmiştim. Onun için “Elveda” deyip, kabir kapısından sefer ile, ahbabım olan üstadlarım ve arkadaşlarım medrese talebeleri ve Nur şakirdlerinin mecmaı olan diyara gidiyorum diye düşünmüştüm. –Müellif–