اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى
قارداشڭز
سعيد النورسى
قارداشلرم، عفو ايدرسڭز، بو إنتظامسز پريشان مكتوبله سزڭله قونوشمق ايسته‌مييورم. فقط متعدّد ايشلرله و تدقيقاتله مشغول اولديغمز آنده، سرعتلى بر صورتده فكريمزڭ بر كوشه‌سيله يازدق. كچه‌لى كاتبڭ حالى معلوم. قفاسنى باشقه يرده بيراقمشدى، مكتوب پريشان اولدى، اونڭ ايچون قصوره باقمه‌يڭز.
توافقده‌كى مداخلهِٔ غيبيه‌يى بر مكتوبده سزه بويله بر تمثيل ايله بيان ايتمشدم: مثلا، بنم آووجمده نخود، لبلبى، اوزوم، بغداى گبى مادّه‌لر بولونسه، بن اونلرى يره آتسه‌م· اوزوم اوزومه، لبلبى لبلبىيه قارشى صيره‌لانسه، هيچ شبهه قالير مى كه، أليمدن چيقدقدن صوڭره، غيبى بر أل مداخله ايدوب صيره‌لامه‌سين. ايشته حروفات و كلمات او مادّه‌لردر، آغزيمز او آووجدر.
٭ ٭ ٭
(مسعودڭ غريب بر فقره‌سيدر)
قمر يڭى طلوع ايتديگى أثناده، اونڭ آيدينلغنه و گيجه‌نڭ سرينلگندن آرپه‌نڭ يوموشامسى حسبيله اوراق بيچمكده ايكن، قمرڭ گوزللگنه و شفّافلغنه باقه‌رق و اوراغڭ بيتمه‌مسى، نورلرى يازمقدن محروم قالديغمى متحيّرانه و مأيوسانه دوشونمكده ايكن، بيلمم إغفالات، بيلمم طلوعات، خاطريمه گلن شو سوزى سويله‌دم: "يا ربّ! إسمم مسعود، كندم بىسود، چوق چاليشدم اولامادم مسعود" ديدم و آرپه بيچمگه دوام ايتدم. آرادن بر مدّت گچدكدن صوڭره ياتدم. منامده ديديلر كه: "بيراقمه استادڭ سعيدڭ أتگنى، أيلر سنى مسعود." درحال اوياندم، آى همان غائب اولمق اوزره. درحال "يا ربّ! بن سعادتِ دنيويه ايسته‌مدم، توبه‌كار اولدم." سعادتِ اُخرويه‌مڭ، سزڭ دعاڭزله اولاجغى تلقين ايديلمشدر و دعاڭزه محتاجم. بنده‌ڭزى دعادن دريغ بيورمامڭزى تمنّى ايدر، أل و آياقلريڭزدن اوپرم أفنديم حضرتلرى.
قارداشڭز
سعيد النورسى
قارداشلرم، عفو ايدرسڭز، بو إنتظامسز پريشان مكتوبله سزڭله قونوشمق ايسته‌مييورم. فقط متعدّد ايشلرله و تدقيقاتله مشغول اولديغمز آنده، سرعتلى بر صورتده فكريمزڭ بر كوشه‌سيله يازدق. كچه‌لى كاتبڭ حالى معلوم. قفاسنى باشقه يرده بيراقمشدى، مكتوب پريشان اولدى، اونڭ ايچون قصوره باقمه‌يڭز.
توافقده‌كى مداخلهِٔ غيبيه‌يى بر مكتوبده سزه بويله بر تمثيل ايله بيان ايتمشدم: مثلا، بنم آووجمده نخود، لبلبى، اوزوم، بغداى گبى مادّه‌لر بولونسه، بن اونلرى يره آتسه‌م· اوزوم اوزومه، لبلبى لبلبىيه قارشى صيره‌لانسه، هيچ شبهه قالير مى كه، أليمدن چيقدقدن صوڭره، غيبى بر أل مداخله ايدوب صيره‌لامه‌سين. ايشته حروفات و كلمات او مادّه‌لردر، آغزيمز او آووجدر.
٭ ٭ ٭
(مسعودڭ غريب بر فقره‌سيدر)
قمر يڭى طلوع ايتديگى أثناده، اونڭ آيدينلغنه و گيجه‌نڭ سرينلگندن آرپه‌نڭ يوموشامسى حسبيله اوراق بيچمكده ايكن، قمرڭ گوزللگنه و شفّافلغنه باقه‌رق و اوراغڭ بيتمه‌مسى، نورلرى يازمقدن محروم قالديغمى متحيّرانه و مأيوسانه دوشونمكده ايكن، بيلمم إغفالات، بيلمم طلوعات، خاطريمه گلن شو سوزى سويله‌دم: "يا ربّ! إسمم مسعود، كندم بىسود، چوق چاليشدم اولامادم مسعود" ديدم و آرپه بيچمگه دوام ايتدم. آرادن بر مدّت گچدكدن صوڭره ياتدم. منامده ديديلر كه: "بيراقمه استادڭ سعيدڭ أتگنى، أيلر سنى مسعود." درحال اوياندم، آى همان غائب اولمق اوزره. درحال "يا ربّ! بن سعادتِ دنيويه ايسته‌مدم، توبه‌كار اولدم." سعادتِ اُخرويه‌مڭ، سزڭ دعاڭزله اولاجغى تلقين ايديلمشدر و دعاڭزه محتاجم. بنده‌ڭزى دعادن دريغ بيورمامڭزى تمنّى ايدر، أل و آياقلريڭزدن اوپرم أفنديم حضرتلرى.
Yükleniyor...